We hebben een term voor het opzettelijk toebrengen van pijn aan anderen: wreedheid. Dus wat moeten we denken van de Federal Reserve Board?
De Fed heeft in verklaringen die verband houden met haar campagne om de inflatie terug te dringen, verwezen naar de uitdaging om een "zachte landing" te bewerkstelligen, dat wil zeggen de inflatie verminderen zonder de economie significant te vertragen of zelfs maar een recessie uit te lokken.
Gevraagd bij zijn persconferentie Woensdag over de gevolgen van de inspanningen van de Fed om "de prijsstabiliteit te herstellen", antwoordde Fed-voorzitter Jerome Powell dat "niemand weet of dit proces tot een recessie zal leiden en, zo ja, hoe belangrijk die recessie zou zijn."
Het huidige gevaar... is niet zozeer dat de huidige en geplande maatregelen er uiteindelijk niet in zullen slagen de inflatie te bedwingen. Het is dat ze collectief te ver gaan en de wereldeconomie in een onnodig harde krimp drijven.
Econoom Maurice Obstfeld
De opmerkingen van Powell kwamen direct nadat de raad van bestuur van de Fed had gestemd om de rente met een historisch hoog driekwart procentpunt te verhogen, de derde dergelijke maandelijkse stijging op rij.
Weinigen zullen het er niet mee eens zijn dat het absoluut noodzakelijk is om de inflatie te verlagen van het huidige jaarlijkse percentage van meer dan 8%.
Zoals Powell opmerkte, is de vraag hoe dit te doen zonder de pijn van het proces op te leggen aan degenen die het het minst kunnen dragen - baanhouders, vooral degenen met banen met een lager inkomen die mogelijk als eerste worden ontslagen in een recessie.
Wat misschien relevanter is voor de huidige economische situatie, is of de renteverhogingen van de Fed tot dusver dit jaar al een groot deel van haar doel hebben bereikt. Het antwoord daarop is: we weten het niet.
Dat is de reden waarom een groeiend koor van economische experts zegt dat het gevaar van het beleid van de Fed niet langer is dat het niet agressief genoeg zal bewegen om prijsstijgingen af te koelen, maar dat het beweegt ook agressief.
Hun argument is dat de Fed, net als andere centrale banken die haar voorbeeld hebben gevolgd bij het verhogen van de rente, haar eerdere renteverhogingen niet de tijd heeft gegeven om effect te sorteren.
De waarheid is dat de inflatie van maand tot maand al aanzienlijk is afgekoeld. De consumentenprijsindex is in juli helemaal niet gestegen ten opzichte van het niveau van juni. In augustus, totale prijzen stegen slechts 0.1% vanaf juli. Vreemd genoeg interpreteerden economische commentatoren het cijfer van augustus, dat op 13 september werd aangekondigd, als een "hete" stijging.
Dat wekte de verwachting dat de Fed zou reageren met nog eens driekwart procentpunt renteverhoging, net als een paar dagen later. Toch waren de maandelijkse veranderingen in de CPI de laagste sinds oktober 2020, toen de Amerikaanse economie nog steeds vast zat in een door een pandemie veroorzaakte malaise.
De gevolgen van het overschrijden van de inflatiegrens kunnen ernstig zijn.
We meldden deze zomer op het alarmerende idee, dat steeds populairder wordt onder economische beleidsmakers, dat de inflatie niet kan worden teruggedrongen zonder een toename van de werkloosheid en een vertraging van de loongroei.
De meest compromisloze herhaling kwam van de voormalige minister van Financiën, Lawrence Summers, die een Londens publiek vertelde dat "we vijf jaar werkloosheid boven de 5% nodig hebben om de inflatie in de hand te houden - met andere woorden, we hebben twee jaar 7.5% werkloosheid of vijf jaar van 6% nodig. werkloosheid of een jaar van 10% werkloosheid.” (Het werkloosheidspercentage in de VS, zoals gemeten in augustus, was 3.7%.)
Powell lijkt dit algemene idee te hebben geaccepteerd, zo niet de specifieke cijfers van Summers. "We zullen nooit zeggen dat er te veel mensen aan het werk zijn", zei hij woensdag. “We moeten de inflatie achter ons krijgen. Ik wou dat er een pijnloze manier was om dat te doen, die is er niet."
Zoals vertaald door Ben Carlson van Ritholtz Wealth Management en de economie blog A Wealth of Common Sense, Powell's woorden waren: "We zeggen niet dat er te veel mensen aan het werk zijn, maar dat zijn we ook niet" niet dat zeggen." (Benadruk de mijne.)
De duidelijke vastberadenheid van de Fed om door te gaan met een beleid dat de economische groei ondermijnt, althans op de korte en middellange termijn, heeft aandelenbeleggers geschokt. De benchmark Standard & Poor's 500-index is dit jaar tijdens de renteverkrappingscyclus met ongeveer 24% gedaald, waardoor deze stevig in een bearmarkt terechtkwam.
Zoals ervaren marktkijkers weten, is het niet het vooruitzicht van een economische vertraging die bearmarkten creëert, maar onzekerheid over waar de Fed ons heen wil brengen. (Aandelenkoersen hebben de neiging om te stijgen als er een consensus is over de economische vooruitzichten, of ze nu goed of slecht zijn - het is twijfel dat marktdalingen veroorzaakt.)
De huidige verkrapping van de Fed is de snelste sinds begin jaren 1980, merkt Kathy Jones op, rente-expert bij Charles Schwab & Co.
"Het snelle tempo van de verkrapping verhoogt het risico van een grotere neergang in de economie op korte termijn", schreef Jones na de laatste renteverhoging. “Monetair beleid werkt met vertraging. Veranderingen in de huidige rentetarieven kunnen een jaar of langer duren voordat ze een significante impact hebben op de economie. Aangezien dit de snelste renteverhogingscyclus in decennia is geweest, heeft er al veel verkrapping plaatsgevonden en moet deze zich mogelijk nog een weg banen door de economie.”
Jones is niet de enige die waarschuwt voor het risico dat centrale banken hun doelstellingen voor inflatiereductie overschrijden. Anderen wijzen op de gevaren van zoveel centrale banken die tegelijk de rente verhogen: Bank of England Europese Centrale Bank en Bank of Canada hebben allemaal de rente verhoogd in overeenstemming met de Fed.
De centrale bankiers zijn begrijpelijkerwijs gestoken door de beschuldiging dat ze te lang hebben gewacht om de inflatie de kop in te drukken door de rente te verhogen en hun economieën af te koelen.
"Centrale banken voelen zich bijna overal beschuldigd van achterstallig onderhoud", schreef Maurice Obstfeld, voormalig hoofdeconoom bij het Internationaal Monetair Fonds en voormalig voorzitter van de economische afdeling van UC Berkeley, onlangs.
"Het huidige gevaar is echter niet zozeer dat de huidige en geplande maatregelen er uiteindelijk niet in zullen slagen de inflatie te bedwingen", schreef Obstfeld. “Het is dat ze collectief te ver gaan en de wereldeconomie in een onnodig harde krimp drijven. Net zoals centrale banken... de factoren die de inflatie aanjagen verkeerd interpreteren toen deze in 2021 steeg, onderschatten ze misschien ook de snelheid waarmee de inflatie zou kunnen dalen als hun economieën vertragen.
Uit economische statistieken blijkt dat de renteverhogingen van de Fed al effect hebben gehad op de economische bedrijvigheid en op de inflatie. Zoals mijn collega Andrew Khouri heeft gemeld, huizenverkopen in Zuid-Californië zijn sterk vertraagd, waarbij de verkoop van nieuwe en bestaande huizen, appartementen en rijtjeshuizen in augustus met 28.3% daalde ten opzichte van een jaar eerder.
Hetzelfde fenomeen deed zich in het hele land voor, duidelijk als reactie op de hypotheekrentes die piekte boven de 6%, meer dan een verdubbeling ten opzichte van een jaar eerder; de afgifte van nieuwe bouwvergunningen daalde in augustus met 14.4% ten opzichte van het niveau van augustus 2021.
Het is echter de vraag of de Fed de cijfers correct leest - of zelfs de juiste cijfers.
Powell erkende dat de Amerikaanse economie aanzienlijk is vertraagd, waarbij de reële economische groei (dat wil zeggen, rekening houdend met inflatie) nu wordt geraamd op slechts 0.2% dit jaar en 1.2% in 2023. Hij noemde vertragingen in de groei van de consumentenbestedingen, "als gevolg van een lagere reële inkomen en strakkere financiële voorwaarden.” Hij merkte op dat de woningsector "aanzienlijk was verzwakt".
Powell zei dit niet tijdens zijn persconferentie van woensdag, maar de verwachtingen van het publiek over de inflatie voor het komende jaar zijn gedaald, van 6.8% in juni tot 5.75% in augustus. volgens de New York Federal Reserve Bank.
Dat weerspiegelt waarschijnlijk de scherpe daling van de benzineprijzen, die de belangrijkste dragers zijn van inflatievrees, maar het is een welkom teken dat inflatieverwachtingen niet verankerd raken in het consumentengedrag, een fenomeen dat centrale bankiers 's nachts wakker houdt.
Toch lijken Powell en zijn collega's het vooruitzicht niet te hebben geabsorbeerd dat de vertraging van de inflatie momenteel in vrij korte tijd in jaarcijfers zal verschijnen, ook al is dat elementaire wiskunde (naarmate het jaar vordert, de abnormaal hoge maandelijkse stijgingen van eind 2021 en eerder dit jaar, met een piek van 1.2% in maart ten opzichte van februari, zal wegvallen en zullen de meer recente, bescheiden stijgingen hun plaats innemen.
Ze lijken ook niet te erkennen dat de inflatie van het afgelopen jaar grotendeels niet de krapte op de arbeidsmarkt was, maar de onnatuurlijke vernauwingen in de internationale toeleveringsketens en de benzineproductie, die grotendeels zijn weggeëbd. In ieder geval was het vermogen van de Fed om deze factoren te beïnvloeden door de rente te verhogen in feite nul.
In plaats daarvan grijpen ze terug naar de economische reacties van de 19e eeuw en het begin van de 20e eeuw, toen het antwoord op prijsstijgingen was om arbeid te liquideren. Powell betoogt herhaaldelijk dat de arbeidsmarkt pijn nu moet accepteren, zodat deze in de toekomst sterker zal zijn - "Het verminderen van de inflatie vereist waarschijnlijk een aanhoudende periode van groei onder de trend, en er zal zeer waarschijnlijk enige versoepeling van de arbeidsmarktomstandigheden zijn", adviseerde hij woensdag.
“De inflatie is zeker hoog naar historische maatstaven, maar het heeft duidelijk een hoogtepunt bereikt”, zegt econoom James W. Paulsen van de Leuthold Group, een onderzoeksbureau voor institutionele beleggers. "Bewijs van een breed scala aan maatregelen - grondstoffenprijzen, looninflatie, de meeste kerninflatiemeters, invoerprijzen, technologieprijzen, autoprijzen, vrachtvervoer en verzendkosten, en kortingen op detailhandelsprijzen als gevolg van hoge en stijgende voorraden - impliceren dat de inflatie vertraagt. .”
Normaal gesproken zouden deze trends erop wijzen dat de Fed haar verkrappingsregime moet onderbreken, in ieder geval tijdelijk. Desondanks klinkt de Fed nog steeds extreem haviksgeluiden in haar projecties van toekomstige rentetarieven.
Met andere woorden, we moeten het economische dorp vernietigen om het te redden. Is dit zinvol? Miljoenen arbeiders wier banen en levens worden gezuiverd in naam van een gezondere economie voor de overlevenden, zullen dat niet denken.
Dit verhaal is oorspronkelijk verschenen in Los Angeles Times.
Bron: https://finance.yahoo.com/news/column-painful-signs-emerge-fed-203318804.html